Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

Arab Revolts: A Firework or the Beginning of a New Era?


With the beginning of the Arab revolts, several scholars spoke about a temporary and transient outburst without any serious prospects. Furthermore many said that these revolts were merely the expression of the popular anger and that they would not have any other impact. From that perspective the Arab popular anger consists of a combination of different factors (social, political and economic), which have their roots in the oppression of the authoritarian regimes as well as in the western imperialism of the past. This notion is also driven by other realties such as the cultural and social complexities of these people, which are at large a result of their colonial past, and the current global economic circumstances.


Indeed, the above logic is to a great extent valid, at least seemingly. Nonetheless, such approaches neglect a series of other realities which have been gradually developed in recent years. In particular, throughout the Arab world, there has been an ongoing discourse, especially among the Egyptian youth, regarding the possibilities of overturning the regime and establishing a different political system. Consequently, when the Tunisian man set himself on fire, he triggered the beginning of a revolt which was subsequently spread in almost the whole Arab world.

Thereafter the rapid developments, both on local and regional level, led both western states and analysts to reconsider the matter. The new approach includes a strong element of uncertainty; the future of the region is very hard to be predicted because the present situation is very fluid. A few months after the beginning of the riots the situation, that has been developed, is extremely complicated and constantly changing. The new reality which has been formed, initially with the resignation of Ben Ali in Tunisia and later of Hosni Mubarak in Egypt, even though it is not characterised by fundamental changes in the regimes’ political system, it does constitute the beginning of a new era for the Arab world. Yet, it is true that the current situation is not definitive.

From a different perspective, after a careful analysis, it is evident that the situation on the ground is, in reality, much more complicated. InEgypt, the people have resumed their demonstrations inTahrir Squarebut this time their demands are much more specific and politicised. For example, they demand the resignation of the military-led government and the halt of the violent crackdown against protesters. InLibyathe situation is still out of control because of the ongoing civil war and the continuing NATO bombings. InSyria, although the Assad regime initially seemed to control the situation, as the crisis unfolded the clash between the people and the regime became worse. Because of the rising opposition of the people towards the regime, the latter, had to resort to extensive use of violence in order to maintain its power and domestic stability. Moreover, Yemenis on the brink of a civil war while the domestic situation remains chaotic.In the light of all of the above, the outcome of Sudan’s conflict is also of great importance. Namely, the partition of Sudan in two separate states could constitute a “precedent model” which could be used as a part of future conflict resolution strategies in the region.

In conclusion, it is particularly important to note that emphasis must be given in the essence of each case while dangerous generalisations must be avoided. Furthermore it should be made clear that the uprisings in question are neither temporary nor superficial. Instead, they constitute a momentous change with long term consequences. In essence they represent the beginning of the end of the postcolonial period and the rising of a new era. At this point many questions arise. Will these revolts lead the Arab countries to claim a significant place of their own in the globalised international system or will the needed conditions be created in order for these states to follow a whole different course? The answers to these questions lie in the developments that are about to take place (e.g. the upcoming elections inEgyptandTunisia). Is it possible thatEgyptwill emerge as a rising regional superpower? If so, which element will define Egyptian policies? Will it be Islam, social-democracy, or is it possible to witness a major shift towards something entirely different?

Cyprus is Facing an Energy Security Dilemma

Cyprus is located in the geopolitically significant region of the eastern Mediterranean at the soft underbelly of Turkey and the easternmost part of the European Union. It is obvious that the modern political agenda is constantly changing. Apart from the traditional socio-political and economic issues, in recent years, the issue of energy security has made its appearance. Thus energy policy has become a crucial field of international diplomacy.
In this context, the Republic of Cyprus has recently developed its own strategy, thus marking the first important step. The existence of oil and gas resources in Cyprus’ Exclusive Economic Zone (EEZ) is one of the most important issues in the geopolitical games currently taking place in the wider Eastern Mediterranean. This issue relates both to developments regarding the Cyprus question and relations between the Republic and other countries of the region. Therefore, a comprehensive and well organized, strategic plan is an immediate and urgent priority.
The issue of the existence of energy reserves in Cyprus has been part of the regional geopolitical map since the British colonial era. Recently, information came to light showing that in 1936 the British Colonial Office in Cyprus gave permission for geological tests to be conducted with the intention of exploiting any possible resources for Britain’s interests, research which confirmed for the first time the existence of oil in Cyprus.
After the end of colonialism the first major move that the newly independent Republic of Cyprus made took place in 1980 when, for the first time, it expressed an interest in an underwater search for exploitable energy resources in the wider region. However, those efforts were not successful after the discussions were ended by the intervention of the then UN Secretary General, Kurt Waldheim, while in a later attempt in 1989, Cyprus was again refused permission to explore for oil by the international community.
However, the situation has changed radically during the past decade. The reasons presented by the international community regarding the “non-harmonized legal framework” of the Republic are no longer valid. In a coordinated manner, Cyprus began a series of contacts with almost all countries of the region in order to officially delineate its territorial waters and define its EEZ. Then, in 2007, it began implementing a medium-term plan, which included the licensing of companies to study the possible existence of hydrocarbons in Cyprus’ EEZ.
The current situation is extremely complicated and creates a new dynamic. Furthermore, it presents opportunities both in terms of short-term and long-term strategic planning. That is because of the unstable regional geopolitical environment and the commencement of drilling operations next September by the US company Noble Energy.
Given the above, if Cyprus were to follow a well shaped strategy it could become a large energy hub in the Mediterranean. Based on recent statements by Terry Gerhart, the Vice President of Noble Energy, Cyprus is on the verge of a “natural gas revolution”, which will give a new impetus to its economy for decades to come. Consequently, all the geo-economic and geopolitical realities could turn into directly beneficial effects for the country. Moreover, this could alleviate the energy security challenge that the European Union itself is facing. Cyprus can become a key geopolitical player in the Mediterranean region, thus offering opportunities for new oil and natural gas supply routes into Europe, both as a transit point and as a producer.
Nonetheless, in order for this scenario to become a reality, a series of steps are required on the part of Cyprus. Beyond the strategic importance of maintaining and expanding Cyprus’ relations with Israel and other regional states, an urgent need emerges - the establishment of a well resourced and staffed Energy Ministry that would deepen and further develop the Republic’s energy policies. Such a move could provide Cyprus with a strategic advantage and also enhance not only its regional but also its international role.

Η πρόκληση της Κυπριακής Ενεργειακής Ασφάλειας και η Ανάγκη για δημιουργία Υπουργείου Ενέργειας

Είναι πασιφανές ότι η σύγχρονη πολιτική ατζέντα μεταβάλλεται συνεχώς. Πέραν των παραδοσιακών κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών ζητημάτων, τα τελευταία χρόνια, έχει κάνει την εμφάνιση του, το ζήτημα της ενεργειακής ασφάλειας. Συνεπώς η ενεργειακή πολιτική αποτελεί πλέον νευραλγικό τομέα της διακρατικής αλλά και της διεθνούς διπλωματίας γενικότερα. Σε αυτό το πλαίσιο η Κυπριακή Δημοκρατία έχει χαράξει πρόσφατα την δική της στρατηγικής, κάνοντας το πρώτο, καθοριστικής σημασίας, βήμα.
Η πιθανή ύπαρξης πετρελαϊκών κοιτασμάτων και φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα θέματα στο πλαίσιο των γεωπολιτικών παιγνίων στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Αφορά τόσο την εξέλιξη του Κυπριακού ζητήματος όσο και τις διακρατικές σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) με τις χώρες της περιοχής. Επομένως, γίνεται κατανοητό ότι ένας ολοκληρωμένος και άρτια οργανωμένος, στρατηγικός σχεδιασμός αποτελεί άμεση και επιτακτική ανάγκη.
Πρόσφατα, βγήκαν στο  φως της δημοσιότητας στοιχεία από το τότε βρετανικό Γραφείο Αποικιών στην Κύπρο, τα οποία αποκαλύπτουν ότι το 1936 δόθηκαν από πλευράς της Μεγάλης Βρετανίας, άδειες για γεωλογικές έρευνες σε εταιρείες βρετανικών συμφερόντων, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά, την πιθανή ύπαρξη πετρελαίου στην Κύπρο.
Η επόμενη σοβαρή κίνηση γίνεται το 1980 όταν η ανεξάρτητη, πλέον ΚΔ, εκδήλωσε για πρώτη φορά ενδιαφέρον για έρευνες, εντός της ΑΟΖ. Οι πρώτες προσπάθειες όμως απέβησαν άκαρπες. Τέλος στις όποιες συζητήσεις, έθεσε με παρέμβαση του, ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κουρτ Βαλντχάϊμ, ενώ και στην δεύτερη προσπάθεια της ΚΔ, το 1989 για το ίδιο θέμα, η Λευκωσία εισέπραξε και πάλι την άρνηση του διεθνή παράγοντα. Τα πράγματα άλλαξαν ριζικά την προηγούμενη δεκαετία. Οι αιτιάσεις του διεθνούς παράγοντα περί μη εναρμονισμένου νομικού πλαισίου της Δημοκρατίας, παύουν να υφίστανται.
Η Κύπρος με συντονισμένες ενέργειες επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και ξεκινάει κύκλους επαφών με όλες σχεδόν τις χώρες της περιοχής στοχεύοντας στην οριοθέτηση ΑΟΖ. Το μεγάλο βήμα γίνεται το 2007, όπου τίθεται σε εφαρμογή ένα μεσοπρόθεσμο πλάνο, σχετικά με την αδειοδότηση εταιριών και έναρξη ερευνών εντός της ΑΟΖ.
Σήμερα, η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι εξαιρετικά περίπλοκη ενώ παράλληλα δημιουργεί νέα δυναμική. Επιπροσθέτως παρουσιάζει προοπτικές τόσο για βραχυπρόθεσμο όσο και για μεσο-μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό. Αυτές οι πραγματικότητες προκύπτουν τόσο από το ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον της περιοχή, όσο και από την επερχόμενη έναρξη γεωτρήσεων από την αμερικανική εταιρεία Νόμπολ Ένερτζι, το ερχόμενο Σεπτέμβριο στο οικόπεδο 12.
Λαμβάνοντας υπόψη τα πιο πάνω, η Κύπρος μπορεί να καταστεί ως ένας γεωπολιτικός και γεωστρατηγικός παίκτης-κλειδί στην περιοχή της Μεσογείου, προσφέροντας ευκαιρίες για νέες οδούς προμήθειας πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ευρώπη τόσο ως διαμετακομιστικός σταθμός όσο και ως χώρα παραγωγής. Κατά συνέπεια, όλα τα γεωοικονομικά και γεωπολιτικά δεδομένα θα μπορούσαν να μετατραπούν άμεσα με ευεργετικές συνέπειες για τον τόπο και το Λαό.
Ασφαλώς όμως για την επικράτηση αυτού του σεναρίου, απαιτείται μια σειρά από ενέργειες από πλευράς της ΚΔ. Πέραν της στρατηγικής σημασίας που έχει η διατήρηση και επέκταση των σχέσεων μας με το Ισραήλ αλλά και το ξεκαθάρισμα με τις εμπλεκόμενες χώρες της περιοχής, παρουσιάζεται ως επιτακτική ανάγκη η ίδρυσης Υπουργείου Ενέργειας με αποκλειστική αρμοδιότητα τη περεταίρω εμβάθυνση και εξέλιξη της ενεργειακής πολιτικής της ΚΔ.
Ο λόγος έγκειται στο γεγονός των νέων δεδομένων και απαιτήσεων που υπάρχουν ενώπιων μας. Η περίπτωση της δημιουργίας Υπουργείου Ενέργειας θα πρέπει να απασχολήσει άμεσα όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές της πολιτείας. Περεταίρω, θα πρέπει να γίνουν άμεσα βήματα και προς την κατεύθυνση της στελέχωσης του, με νέους επιστήμονες όλων των σχετικών ειδικοτήτων που θα ασχοληθούν με το ζήτημα. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να μας δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα και να ενδυναμώσει το ρόλο της Κύπρου τόσο στην περιφέρεια όσο και διεθνώς.
* Ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους είναι Μεταπτυχιακός Φοιτητής Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Πολιτικής  Οικονομίας στο University Of Birmingham.
http://www.kathimerini.com.cy/