Στον Απόηχο των Εκλογών της 6ης Μάιου.

Του Ανδρέα Θεμιστοκλέους*

Ένας έντονος διάλογος έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δύο ήμερες τόσο στα διάφορα MME όσο και στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά με το αποτέλεσμα των ελληνικών  εκλογών της 6ης Μάιου.  Στις συζητήσεις μεταξύ διάφορων-επώνυμων και μη, παρατηρείται η έντονη απογοήτευση, έκπληξη και απορία, για το πώς είναι δυνατόν η «νέο»-ναζιστική (και όχι ακροδεξιά) «γκρούπα» της Χρυσής Αυγής, να έχει λάβει ένα ποσοστό της τάξης του 7%, ήτοι περίπου μισό εκατομμύριο(!) από τις ψήφους του Ελληνικού Λαού.

Παράλληλα, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο «τέλος εποχής», λόγω της κατάρρευσης του λεγόμενου «δικομματισμού», αλλά και στην «προοδευτική στροφή» μεγάλης μάζας της ελληνικής κοινωνίας, ελέω της ενίσχυσης των λεγόμενων «αντιμνημονιακών δυνάμεων». Όντως, στα εκλογικά αποτελέσματα αναντίλεκτα αποτυπώνεται ο κατακερματισμός του προηγούμενου μοντέλου διακυβέρνησης και της εναλλαγής μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, μιας και από το 79% που είχαν συνολικά στις εκλογές του 2009, σήμερα τα δύο κόμματα βρίσκονται στο 32%.  

Από την άλλη πλευρά, τετραπλασιασμός της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, από το 4.6% στο 16.7%, το διψήφιο ποσοστό (10.6%) των νεοσύστατων Ανεξάρτητων Ελλήνων (του πρώην Νεοδημοκράτη Πάνου Καμένου και του πρώην Πασόκου Γιάννη Δημαρά), η κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες ψήφους άνοδος του ΚΚΕ (από 7.4% σε 8.5%) αλλά και το διόλου ευκαταφρόνητο 6.1% που εξασφάλισε η ΔΗΜΑΡ (του πρώην Συριζαίου Φώτη Κουβέλη), διαμορφώνουν ένα νέο εξαιρετικά ποικιλόμορφο-πολύχρωμο πολιτικό σκηνικό.

Με βάση τα πιο πάνω στοιχεία, το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσον η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό, και τους παραδοσιακούς συσχετισμούς, θα οδηγήσει και σε ουσιαστική αλλαγή πολιτικής, με νέες, ελπιδοφόρες προοπτικές. Απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να δοθεί, με την παράθεση μερικών βασικών δεδομένων.  Μεταξύ άλλων, σε αυτά δεδομένα συγκαταλέγονται οι παραδοσιακές αλλά και οι προεκλογικές τοποθετήσεις, στόχοι και επιδιώξεις των διαφόρων κομμάτων.

Συνοπτικά, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και μέχρι πρόσφατα το ΛΑΟΣ, υπερασπιζόμενοι τις ακολουθούμενες πολιτικές, ξεκαθάριζαν ότι η συνέχιση των σκληρών μέτρων και του Μνημονίου είναι μονόδρομος για την αποφυγή της χρεοκοπίας, ενώ αδιαπραγμάτευτο δεδομένο αποτελεί ακόμα η παραμονή σε ΕΕ και Ευρωζώνη. Από πλευράς των αντιμνημονιακών δυνάμεων, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ και Ανεξάρτητοι Έλληνες, υπήρχε επίσης ως κοινή συνισταμένη η παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ αλλά και στην Ευρωζώνη, ωστόσο, με διακηρυγμένο στόχο την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου ούτος ώστε να  επιτευχθούν ευνοϊκότεροι όροι αποπληρωμής του χρέους. Παράλληλα, το ΚΚΕ, άσκησε έντονη κριτική στην δημιουργία του ψευδεπίγραφου διλήμματος «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο», εκφράζοντας την άποψη ότι το πρόβλημα δεν είναι το μνημόνιο αλλά  οι πολιτικές που οδήγησαν σε αυτό, άρα η επαναδιαπραγμάτευση εντός ΕΕ αποτελεί αυταπάτη και εμπαιγμό του Λαού. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής, τα δεδομένα διαφέρουν ελαφρώς μιας και η προεκλογική τακτική της εν λόγω «γκρούπας», σε συνδυασμό με το σιγοντάρισμα από κάποια ΜΜΕ, ήταν βασισμένη στον λαϊκισμό και στην καλλιέργεια ρατσισμού και σοβινισμού προς ενός τμήματος του Λαού.

   

Κατά συνέπεια, τα σοβαρά ερωτηματικά που δημιουργεί το εκλογικό αποτέλεσμα είναι πολλά και οι επόμενες μέρες θα αρχίσουν να τα «απαντούν».  Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις προαναφερθείσες τοποθετήσεις και διακηρυγμένους στόχους των κομμάτων, όσο και τα διάφορα ιστορικά διδάγματα  που προκύπτουν από πανομοιότυπες συνθήκες (π.χ. η ανάδυση του Χίτλερ στην Γερμανία, αλλά και η ισχυροποίηση των Λεπέν στην Γαλλία), το άμεσο μέλλον επιφυλάσσει, δυστυχώς,  δραματικές ενδεχομένως εξελίξεις. Μια ενδεχόμενη αποτυχία της προοδευτικής, σοσιαλδημοκρατικής, αντιμνημονιακής, φιλοευρωπαϊκής, αριστεράς, κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, να επιτύχει την βελτίωση του καταρρακωμένου βιοτικού επιπέδου του Λαού, θα οδηγήσει και στην έντονη απογοήτευσή του. Αυτή η απογοήτευση, μπορεί να οδηγήσει σε δύο πιθανά σενάρια. Στην περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση  ή συντηρητικοποίηση του Λαού. Με άλλα λόγια, εάν οι προεκλογικές προβλέψεις του ΚΚΕ ότι, τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα εμπαίζουν τον Λαό καλλιεργώντας αυταπάτες περί καλύτερης διαχείρισης της εξουσίας, τότε η απογοήτευση ενδεχομένως να φέρει την συντηρητικοποίηση στην κοινωνική βάση, με τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής να παίρνουν για τα καλά την ανιούσα, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τα αποτελέσματα. Ωστόσο, αυτή η εξέλιξη, μπορεί να αποτραπεί, από ένα μαζικό, οργανωμένο, λαϊκό κίνημα, το οποίο με τα ριζοσπαστικά του αιτήματα και διεκδικήσεις θα αποτελέσει το ισχυρό αντίπαλο δέος κατά των νέων (προαποφασισμένων) μέτρων που έρχονται,  ανοίγοντας, κόντρα στις ροζ αυταπάτες, πραγματικά νέες προοπτικές για τον Λαό.

*Ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους είναι μεταπτυχιακός φοιτητής Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο University of Birmingham