Once upon a time...

Once upon a time in a kingdom far...far far away, in the self-deception Kingdom, was a boy. An ordinary boy with a dream. That was, to grow up, and to become a good doctor. He had a friend with cancer. The people, based on advice that heard by many doctors, they tried to cure his friend, however, unsuccessfully. Something with the treatment was really problematic. Paracetamol did not heal the child. So the boy decided to find a way. A few months later, the sick boy died. A few years later, the boy also died. He suffered cancer. Even though a boy from his neighborhood bought him new and better than the previous aspirins, the young man died.

Book Review: “Failed States, the Abuse of Power and the Assault on Democracy”, by Noam Chomsky

Noam Chomsky, Failed States, the Abuse of Power and the Assault on Democracy (Penguin Books)  

The term failed states has been used by social and political scientists, in order to identify countries that present serious and lasting malfunctions[1]. Failed states are usually characterized by internal instability, major social contradictions, and ethnic and/or religious conflicts; while the most common example of a failed state is Somalia[2]. However, Chomsky’s book Failed States, the Abuse of Power and the Assault on Democracy offers a different approach to the issue through redefining the content of the terminological basis. This new conceptual framework introduces a set of factors determining the US as the greatest failed state. In this light, Chomsky develops a multidimensional analysis in order to examine various aspects that compose the USA’s identity as a “failed state” in both its domestic and foreign policy.

Although this book is comprehensive, it could be seen as a continuation of Hegemony or Survival, Chomsky’s previous book. The purpose of this reference arises from the fact that, in Failed States, he has expanded his approach on the “democratic deficit” that characterizes the domestic socio-political structure of the US. Accepting the key aspects that define a failed state, Chomsky raises the question of whether the socio-political structures and wider governance system make the US as a prosperous democracy. In this context, the basic argument that occurs to demonstrate the “failed” US role as a democratic superpower, are its great domestic social and economic contradictions.

More specifically, the economic, social, and political contradictions between the American people, is a phenomenon that was created by the nature of the system and cannot be changed because of its design. In support of this argument, Chomsky highlights that, while throughout the years (1989-1998) the wealth in the US was increased by 42%, the salaries of citizens either remained constant or decreased. Therefore, the neoliberal model of massive privatizations, which was intensified under President Reagan, not only did it raise the living standards of the citizens, in contrast, it  brought significant and adverse changes. Additionally, the author gives emphasis on the negative impact of the mass media, to the temperament and critical thinking of the American people[3].

 Thus, the various pieces that shape the puzzle of the U.S. domestic realities are directly related to the “undemocratic” aspects of its foreign policy. That is, the failure of the government to secure conditions of prosperity for the people in connection with the low level of ideological and political confrontation (mainly because of the role of large corporations and the media), far from legitimizing the role of the US as an international “policeman”, arbiter and protector of the global order.

 On the other hand, Chomsky overwhelmingly criticizes the US foreign policy by analyzing his argument against  the assertion  the US has the right, duty, and obligation to intervene militarily within other countries  with the excuse of  democratic functioning, protection of human rights, and the prevention of the international terrorism threats (9 / 11 onwards). More Specifically, Chomsky addresses the question of U.S. foreign policy through a comprehensive historical overview of various regional and international conflicts and its role in each case separately.

 Furthermore, his analysis clarifies the fact that among the different cases there are important distinctions, both in terms of time and space. He clarifies that, regardless the legality of the US’s actions (with or without UN backing), moral legitimacy is not implied. Apart from the direct military interventions (Afghanistan, Iraq, Yugoslavia, etc) the criticism includes a set of cases where US involvement was indirect (Arab-Israeli conflict, Middle East, Nicaragua, Haiti, etc). Chomsky strongly focuses his attention on the period of the Bush administration and the war in Iraq in 2003. This particular case constitutes the most important evidence for the enhancement of the argument on anti-democratic credentials in the U.S. foreign policy. The intervention in Iraq not only did it have the moral legitimacy of the American people, but not even under the legal umbrella of the UN.

 In addition, Chomsky puts into the failure of the US in a different level. The arrogance displayed by the Bush administration in the Iraqi intervention in 2003, defying the UN Security Council decision for non-intervention, was continuously accompanied by the systematic bypassing of fundamental international conventions. Two of the main cases mentioned in the analysis are the Geneva Convention regarding the rights abuses of prisoners in Guantanamo, and the Kyoto protocol on the issue of climate change. In both cases, although its substantial role in shaping decisions, the US not only did it fail to implement these decisions, but also did not take any new regulations on countering the effects of climate change and environmental transformation, while Guantanamo, is continually being treated the same way. Lastly, Chomsky also strongly criticizes the failure of the US to implement the decisions on reductions in nuclear weapons.

 Based on the above, it becomes clear that Chomsky in Failed States: The Abuse of power and assault on democracy, makes a scathing attack on US policies and tactics, both at the level of domestic administration and foreign imperialistic strategies. The key element identified to support his argument on the failed American state is the “democratic deficit” that characterizes the contemporary American reality. Also, it becomes very clear from the beginning that Chomsky supports each of his arguments, by using numerous documentations.

However, his highly caustic, sarcastic, and sometimes ironic writing style, could lead to negative comments about the book as a whole[4]. Additionally, the strong aversion to the American/neo-liberal system and particularly during the period of George W. Bush (emphasis on the invasion of Iraq) is a key element of subjectivity regarding the process of drawing conclusions upon the questions that initially set to the reader[5]. In parallel, the absoluteness and exclusiveness of apportioning blame to the U.S., for the vast majority of the existing issues in the international political scene, could be attributed to the writer’s tendency of subjectivity and unilateralism[6]. Nevertheless, it is undisputed that this book offers an interesting new approach to international policies both in terms of the US foreign policy, but also a comprehensive critique of traditional Western theoretical perspectives.

[1] Newman, E. (2009), “Failed States and International Order: Constructing a Post Westphalian World”, Contemporary Security Policy, Volume 30, No.3, pp. 21-25; Ghani, A. and Lockhart C, 2009, Fixing Failed States: A Framework for Rebuilding a Fractured World, (Oxford University Press: New York) pp. 3-7

[2] Rotberg, R. (2002), “Failed States in a World of Terror”, Foreign Affairs, Issue 81, pp.1–13.

[3] Chomsky, N. (1991), Media control: the spectacular achievements of Propaganda, (Seven Stories Press: New York)

[4] Beaumont, P. (18 June 2006), The Observer, Viewed 16 November 2011, available at http://www.guardian.co.uk/theobserver/2006/jun/18/politics

[5] Kovar, S. (2008), “Failed States: The Abuse of power and assault on democracy by Noam Chomsky”, Review by Simon Kovar, viewed 16 November 2011, available at http://www.theliberal.co.uk/issue_9/reviews/nf_kovar_9.html

[6] Freedland, J. (2006), “Homeland Insecurity”, The New York Times, Viewed 12 November, available at http://www.nytimes.com/2006/06/25/books/review/25freedland.html

By Andreas Themistocleous, at the GWpost

http://thegwpost.com/2012/11/23/book-review-failed-states-the-abuse-of-power-and-the-assault-on-democracy-by-noam-chomsky/

Το μέλλον έρχεται γρηγορότερα…

"Το μέλλον έρχεται γρηγορότερα…", του `Ακη Φωκά

Το μέλλον που με ενδιαφέρει, γίνεται το παρελθόν που διαμορφώνεται κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο. Μέχρι να ολοκληρώσω το παρόν άρθρο θα αποτελεί ολόκληρο παρελθόν. Αδυσώπητος ο χρόνος και ανίκητος συνάμα. Ο χρόνος όμως είναι η μοναδική ενεργός διάσταση και έχουμε κάθε δικαίωμα- ανάγκη θα έλεγα- να ασχοληθούμε μαζί του. Όσα ο χρόνος άφησε πίσω του, είναι τα βιώματα μας, είναι η συσσωρευμένη εμπειρία είναι το ορμητήριο. Είναι στην ουσία τα δεδομένα, που καταδεικνύουν τους νόμους και τη διαλεκτική της εξέλιξης. Τίποτα δεν λειτουργεί έξω από νόμους. Οι κυρίαρχοι όμως νόμοι, είναι αυτοί της ιστορικής υλιστικής εξέλιξης, οι οποίοι διέπουν τα πάντα. Το παρελθόν λοιπόν, είναι οι φάσεις της εξέλιξης που προηγήθηκαν και λαμβάνουν χώρα κάθε στιγμή.

Θα μπορούσε να ασχοληθεί κάποιος πολύ, με την έννοια του χρόνου. Ο χρόνος όμως δεν θα είχε νόημα αν δεν υπήρχε ο χώρος. Οι ταχύτητες και οι πλοκές είναι σε σχέση με το χώρο που περιγράφονται και γίνονται αντιληπτές. Το σύγχρονο χαρακτηριστικό του πλανήτη μας, έχει να κάνει με την αλλαγή των ταχυτήτων, την τρομακτική αλλαγή της εξάπλωσης και της διάδοσης των διεργασιών. Όσο μεγαλώνει η ταχύτητα, όμως, τόσο πιο δύσκολο είναι να την ελέγξεις. Πέρα από το χώρο του πλανήτη, οι υπόλοιπες ταχύτητες παραμένουν ανεπηρέαστες. Η ταχύτητα που ταξιδεύει ο ήχος, σε απόλυτους φυσικούς νόμους, παραμένει η ίδια. Η ταχύτητα όμως που ένα φωνητικό μήνυμα μπορεί να ταξιδέψει μέσω της τεχνολογίας του σήμερα, σε σύγκριση με άλλες προηγούμενες εποχές, είναι από μερικές μέχρι εκατομμύρια φορές, μεγαλύτερη. Το ίδιο και η ταχύτητα διάδοσης της εικόνας, της πληροφόρησης, των μηνυμάτων. Όλα όμως υπόκεινται στο βασικό συντελεστή που ονομάζεται χώρος, στη βασική κλίμακα, στο βασικό πλαίσιο. Ο χώρος, είναι το απαραίτητο εκείνο βασικό πλαίσιο, όπου λαμβάνουν χώρα όλες οι διεργασίες, όλες οι πλοκές, όλα τα αποτελέσματα. Ο χώρος μας είναι ο πλανήτης, όπως είναι οι ήπειροι, όπως είναι ο ιδιαίτερος τόπος του καθενός. Το είδος και η ταχύτητα των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα, επηρεάζουν την ποιότητα του διαμορφούμενου χώρου, σε τοπικό περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.  Οι πράξεις του ανθρώπου, ως αναπόσπαστου μέρους, του ευρύτερου συστήματος -στην συγκεκριμένη περίπτωση του οικοσυστήματος- επηρεάζουν και επηρεάζονται από τους νόμους της ισορροπίας του συστήματος.

Θέλω όμως σε αυτό το σημείο, να περπατήσω με το γράψιμο μου, στον ακριβή μας χώρο, στο πλανήτη, με στόχο να καταδείξω μια βασική αντίθεση της δραστηριότητας του ανθρώπινου είδους, σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα καθώς και σε σχέση με την ισορροπία του συστήματος. Κάθε είδος διεξάγει το δικό του μοναδικό αγώνα επιβίωσης, σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη, σε σχέση με τις αντιξοότητες του κλίματος, σε σχέση με τις ιδιαίτερες γεωγραφικές συνθήκες. Εξάλλου η βασική κατηγοριοποίηση των ζωντανών οργανισμών, κατατάσσει τα είδη είτε σε χορτοφάγα, είτε σε σαρκοβόρα. Και με βάση αυτή λοιπόν την κατάταξη, μπορεί πλέον ο καθένας να αντιληφθεί την αγωνία των αδύναμων ειδών, σε σχέση με τα υπόλοιπα, για επιβίωση στην αδυσώπητη αυτή μάχη. Κανένα είδος δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση ή εξαθλίωση των συνθηκών ζωής του αν δεν απειλείται από άλλο πιο δυνατό είδος, εκτός εάν οι οικολογικές συνθήκες αλλάξουν δυσμενώς, οπότε αν είναι αδύνατο να προσαρμοστεί, τότε αναπόφευκτα εξαφανίζεται σταδιακά.

Το άρθρο αυτό πρέπει να περιορίσει την έκταση του, καθώς η περαιτέρω ανάλυση θα επηρεάσει το βασικό στόχο, που είναι η ανάδειξη του ανηλεούς, αντι-οικολογικού αλλά και απάνθρωπου χαρακτήρα, του κυρίαρχου οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος, που το ανθρώπινο είδος έχει διαμορφώσει. Το 2011, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία έχει παραχθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, πλούτος 79 τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Με βάση το νούμερο αυτό, και με πληθυσμό στα τέλη του 2011, τα 7 δισεκατομμύρια ανθρώπους, αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο στο πλανήτη, ένα ποσό της τάξης των 11.800 δολαρίων. Το 2000, ο παγκόσμια παραγόμενος πλούτος ήταν 41 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ο πληθυσμός του πλανήτη το έτος 2000 ήταν 6.1 δισεκατομμύρια άνθρωποι, οπότε αντιστοιχούσε στον κάθε άνθρωπο ένα ποσό των 6, 800 δολαρίων. Τι συμπεράσματα μπορεί κάποιος να εξάγει από αυτή την παράθεση αριθμών; Το ποσοστό των ανθρώπων που ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας το 2000 ήταν περίπου το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού, (1.2 δισεκατομμύρια με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα ενώ ένα άλλο 20% ζούσε με λιγότερο από δυο δολάρια την ημέρα). Από το 2000 μέχρι τα τέλη του 2011, μόλις σε έντεκα χρόνια, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, έχει πετύχει διπλασιασμό στην αύξηση του πλούτου. Είναι ένα τρομακτικό νούμερο, αν αναλογιστεί κανείς πως  χρειάστηκαν προηγουμένως, εκατομμύρια χρόνια για να επιτύχει η ανθρωπότητα αυτό το νούμερο των 41 τρισεκατομμυρίων δολαρίων που καταγράφηκε το 2000, σε μια χρονιά οριακή. Μέσα σε έντεκα μόνο χρόνια επιτεύχθηκε διπλασιασμός του πλούτου, ενώ είχαμε μια αύξηση του πληθυσμού κατά 15%. 

Σήμερα, 2.5 δισεκατομμύρια άνθρωποι, το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με λιγότερο από δυο δολάρια την ημέρα. Ενώ σε έντεκα χρόνια έχει επιτευχθεί διπλασιασμός του παγκόσμια παραγόμενου πλούτου, το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών μεγεθύνει αντί να σμικρύνει. Ενώ ο πλούτος διπλασιάστηκε, η ίση κατανομή του δεν διευρύνθηκε. Που πήγε τούτος ο πλούτος; Γιατί σήμερα ενώ υπερσυσσωρεύτηκε αυτός ο πλούτος, έχει εμπεδωθεί η πολιτική των περικοπών και των μειώσεων των εισοδημάτων των εργαζομένων, των απλών ανθρώπων; Δεν αποτελεί μέγιστη ανεπάρκεια της επικρατούσας λογικής περί οικονομικών δυσχερειών και κρίσης; Ποιανού την κρίση συζητάμε και ποιανού την κρίση καλείται ο κόσμος σήμερα να χρηματοδοτήσει;

Ο υπογράφων θα επανέλθει επί του θέματος, αλλά ως κλείσιμο στο παρόν άρθρο θα ήθελα να επισημάνω ξανά την έννοια και την σημαντικότητα του χώρου και του χρόνου. Όπως το κυρίαρχο καπιταλιστικό σύστημα έχει μέσα σε δευτερόλεπτα ιστορικής εξέλιξης, επιτύχει αυτό το διπλασιασμό του πλούτου, έχει επίσης επιτύχει την σμίκρυνση και του χώρου. Έχει επίσης επιτύχει την όξυνση των οικονομικών και κοινωνικών αντιθέσεων, μέσα σε ένα σαφώς πιο περιορισμένο χώρο πλέον, όπου εκτός από την διακίνηση των κεφαλαίων μπορούν και άλλα πράγματα να διακινούνται ταχύτατα. Ο πλανήτης σήμερα μοιάζει με ένα μπαλόνι, που ενώ το φουσκώνεις με αέρα, το πιέζεις περιορίζοντας το χώρο του. Οι αντοχές είναι ήδη εξαντλημένες, λόγω περιορισμένων φυσικών πόρων και οικολογικής διατάραξης. Ο άνθρωπος, θα πρέπει να μπορέσει να ελέγξει και να εξαφανίσει κατεπειγόντως, το θηρίο που ο ίδιος έπλασε, αλλά αναπτύσσεται πλέον χωρίς κανένα περιορισμό και ίσως χωρίς έλεγχο. Το παγκόσμιο πλέον οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, την καπιταλιστική μορφή οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο χρόνος τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα όπως καταγράφηκε πιο πάνω, τα περιθώρια στενεύουν, ο άνθρωπος υποδουλώνεται στο σύστημα και ο πλανήτης καταρρέει. Η μόνη σταθερή και αναλλοίωτη συνθήκη σε αυτή την εξίσωση, ακούει στο όνομα Αλλαγή. Η έκρηξη της αλλαγής , όποια μορφή και αν πάρει αυτή, δεν είναι πλέον μακριά. 

 

Ζήτω το Φατσοβιβλίο…Ζήτω η επανάσταση!

Ζήτω το Φατσοβιβλίο…Ζήτω η επανάσταση!

Το φατσοβιβλίο (γνωστόν και ως facebook) προέβει προσφάτως στην διαγραφή από το σύστημά του, του προφίλ της ΧΑ καθώς και μελών/στελεχών της. Ουάου... Νενικήκαμεν! Ζήτω το διαδικτυακό, επαναστατικό, δραστήριο κίνημα! Και τώρα…?Τώρα τι? Πώς θα εκτονώνει την αντιφασιστική οργή του, το διαδικτυακό, επαναστατικό, δραστήριο, πολιτικοποιημένο, μη κομματικοποιημένο, μη καπελωμένο κίνημα?

Βεβαίως κάποιοι πιθανόν να μου ανταπαντήσουν. Είναι κακό το ότι έχει ένα λιγότερο βήμα έκφρασης μια φασιστική-νεοναζιστική οργάνωση? Είναι κακό το ότι, ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης όπως το φατσοβιβλίο, απαγορεύει την δράση/ύπαρξη τέτοιων ακραίων μορφών παρέμβασης? Η απάντηση μου είναι ασφαλώς και όχι. Γιατί να είναι κακό? Είναι όμως υποκριτικό, και στην πράξη, η σημασία του είναι πολύ συγκεκριμένη και περιορισμένη. Είναι υποκριτικό γιατί, σε άλλες περιπτώσεις, όπως λόγου χάριν η περίπτωση ψεύτικων προφίλ (βλ. υπόθεση Αλέκας Παπαρήγα), παρά τις επανειλημμένες καταγγελίες (ή reports), οι διαχειριστές της σελίδας δεν επέδειξαν αντίστοιχη προθυμία…

Ασφαλώς, το πιο πάνω δεν αποτελεί την ουσία, αλλά μια επιπλέον μομφή προς την ύπαρξη και δημοκρατικότητα (με αστικούς όρους), του εν λόγω μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι, με αυτό το σχόλιο, επ ουδενί λόγο δεν θέλω να αφήσω υπόνοιες για θεωρίες συνομωσίας και άλλα μεταφυσικά…ή παραφυσικά σενάρια. Απλώς υποσημειώνω την αξία, φερεγγυότητα και συνέπεια του φατσοβιβλίου ...για να μην τρελαθούμε εντελώς.

Συνεπώς το ζήτημα που προκύπτει είναι,  τι είναι η ΧΑ, ποιός είναι ο ρόλος της, και ποιος ο τρόπος αντιμετώπισής της? Ο προσδιορισμός ενός κοινωνικού, πολιτικού, και οικονομικού φαινομένου μπορεί να γίνει με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Επιστημονικά, η ορθότερη μεθοδολογική προσέγγιση είναι η κριτική διασταύρωση των διαφόρων πηγών, που άπτονται, επιδεικνύουν και εξιστορούν, την ιστορική εξέλιξη του κάθε ζητήματος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής,  αποτελεί  το  «παλιό που προβάλλει και προβάλλεται ως νέο». Δηλαδή, η ΧΑ στην Ελλάδα, όπως και όλες οι υπόλοιπες φασιστικές-νεοναζιστικές ομάδες, κόμματα, γκρουπούσκουλα τα οποία δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη, (και όχι μόνον), αποτελεί ένα ιστορικό υποκείμενο, το οποίο μπορεί να προσδιοριστεί με αντικειμενικούς όρους. Οι φασιστικές, ναζιστικές, μισαλλόδοξες , ρατσιστικές και σοβινιστικές φωνές, πρακτικές και αντιλήψεις, έχει παρατηρηθεί διαχρονικά ότι, ευδοκιμούν και αναπτύσσονται όταν υπάρχουν συγκεκριμένες κοινωνικοοικονομικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Συγκεκριμένα, το φίδι εμφανίζεται στεντόρειο και δυνατό, σε περιόδους οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Ωστόσο, το φίδι, εκκολάπτεται ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ σε περιόδους κοινωνικής άπνοιας. Ο λόγος της ύπαρξης του φιδιού λοιπόν, όπως η ίδια η ιστορία έχει δείξει, είναι πέρα για πέρα συστημικός. Με άλλα λόγια, αυτοί που το εκκολάπτουν, δεν το κάνουν τυχαία. Η ύπαρξη του εξυπηρετεί την εκάστοτε άρχουσα τάξη. Η ισχυροποίηση αυτών των δυνάμεων, ουδέποτε είχαν ως στόχο τους την αμφισβήτηση του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού-κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Με την φράση κοινωνικοπολιτικό-κοινωνικοοικονομικό σύστημα, προσδιορίζεται ο υπάρχων συσχετισμός, δηλαδή, τα πάντα είναι σχεδιασμένα για να υπηρετούν το κέρδος, αδιαφορώντας για τις πραγματικές ανάγκες αυτών των οποίων παράγουν τα πάντα.

Κατά συνέπεια, η ΧΑ, και η κάθε ΧΑ σε όποια χώρα και να δραστηριοποιείται δεν αποτελεί μόδα εποχής, ούτε  λάθος της στιγμής. Η ύπαρξη και ο ρόλος της εξυπηρετεί μία συστημική αναγκαιότητα. Εδώ ασφαλώς και πάλι κάποιοι φίλοι, θα μπορούσαν να μου αντιτείνουν την άποψη ότι είναι και τα δύο. Και μόδα της εποχής, αλλά και δημιούργημα κάποιων για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους πιο εύκολα. Ωστόσο με την σειρά μου θα αντιτείνω την εξής επερώτηση: Εάν αποδεχτούμε ότι ή ΧΑ και η κάθε ΧΑ, ότι είναι μία μόδα της εποχής, τότε αυτό συνεπάγεται ότι,  …άνοιξε το χρονοντούλαπο της ιστορίας και βγήκε από μόνη της? …ή μήπως ποτέ δεν μπήκε σε αυτό το ντουλάπι?

Άρα αγαπητοί φίλοι που ενθουσιαστήκατε με την διαγραφή του προφίλ της ΧΑ από το φατσοβιβλίο, σας καλώ να προβληματιστείτε κατά πόσον αυτή η εξέλιξη είναι τόσο σοβαρή. Προσωπικά, για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκίνησα να βλέπω τις διάφορες αντιδράσεις άρχισα ακούσια να  γελώ. Ωστόσο, στην πορεία, το γέλιο μου σε συνδυασμό με την έκταση που πήρε το θέμα, μετατράπηκε σε έντονο προβληματισμό. Ο προβληματισμός αυτός δεν οφείλεται σε όποιου είδους αυταπάτες...αλλά στην  κατάντια που έχει επέλθει στην βάση της κοινωνίας μας (τοπικά, περιφερειακά  και παγκόσμια…). Αυτή η κατάντια είναι η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, το ευμετάβλητο ασυνεπές κριτήριο, οι αλλοτριωμένες αναλήψεις, και η ανάγκη μας αντί για ουσιαστικό διάλογο, να προτιμούμε την ανταλλαγή συνθημάτων, εικόνων, φανατισμού, ημιμάθειας. Ασφαλώς, η προτίμηση, υποδηλώνει γνώση, άρα και αντικειμενική δυνατότητα επιλογής. Στην περίπτωση μας ωστόσο, πολύ αμφιβάλλω εάν και κατά πόσον, όλα αυτά είναι θέμα προτίμησης ή απλώς…εάν ως εδώ μπορούμε…ή εάν ως εδώ μας έμαθαν να μπορούμε.